Een storing is kans, het is een uitnodiging om te maken.
Geen bereik. Geen foutmelding. Geen idee.
Wat doe je dan?
Mopperen? Wachten?
Of stuur je een seintje terug?
Vandaag viel het netwerk weg. Maar ik kreeg iets terug wat veel waardevoller was: een idee.
Over nieuwsgierigheid, gesloten deuren — en wie er tóch aanklopt.
Nieuw blog over storingen die kansen worden. Voor wie kijkt. Voor wie verder denkt. Voor wie doet.
Je eerste grijze haar… en ineens ben je Senior!
Ken je dat? Gisteren kon je heerlijk werken, ongestoord, alles liep goed. Maar vandaag voel je stress.
Niet van je eigen werk, dat is leuk en dat lukt.
Nee, van je jongere collega’s.
Dus wat dan wél? Want je bent uitgeput en dat begrijpt iedereen.
Stapje terug? Meer vergaderen? Meer delegeren? Meer vertrouwen hebben? Concessies doen op resultaten?
Nee. Nee. En nog eens nee.
Wat ik doe is simpel.
’s Ochtends doe ik mijn eigen werk.
’s Middags plan ik ruimte voor communicatie.
Rond koffietijd wandel ik met m’n hond.
En wat doe ik als laatste?
Toen ik dát ontdekte, ging er een deur voor me open.
Want ik zat toen in een tijd vol ‘moetjes’.
En dat wil ik niet meer het put me uit, niks vind ik meer leuk, elk briesje komt aan als een wervelwind.
Als creatief, visueel gericht persoon kan ik niet zoveel met moetjes, sterker nog ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Sterker nog: dan wil ik bovenop het dak gaan staan schreeuwen m’n eigen wervelwind creëren om maar rust te vinden.