Je zou er maar groene haren van krijgen!

Zonder tastbaar visueel beeld zit iedereen in zijn eigen film. Je collega heeft het over zijn werkplek: “Die is toch zo mooi, echt een fijn plekje.” Je kijkt ernaar en denkt: dat is zeker een fijn stekkie. Beeldscherm op de juiste hoogte, weggedraaid van het raam. De balans en ruimte op je bureau om overzichtelijk te werken, ja, een echt fijn plekkie. Maanden later hoor je je collega: “Wat een rotzon, dit gaat helemaal niet goed. Wat supervervelend. Echt niet oké gewoon.” Hij loopt boos de ruimte uit. Zag je nou ook een traan? Je loopt achter hem aan, want je mag hem heel graag, maar je begrijpt niet waarom de zon zo lastig is. Je zoekt het op en moet helemaal naar buiten, in het perkje voor de deur, daar zit ‘ie. Je gaat het gesprek aan, toch? Je wilt graag helpen. Welke vraag zou je als eerste stellen? “Gaat het?” Nee, dat is duidelijk. Oké, je begint met een neutrale vraag: “Wat een mooi weer, hè, de laatste dagen?” Je collega kijkt je aan met tranen in z’n ogen en een blik van: wat doe jij hier? Dat had ik niet verwacht. Hij zucht. “Ja, het is mooi weer, maar het zonnescherm is stuk voor het raam en er komt véél te veel zon binnen. Echt niet te doen, gewoon.” Je bent een beetje verbaasd. Wat maakt dat voor hem uit? Je zegt een beetje nonchalant: “Dat maakt voor jou toch niks uit? Jij zit toch precies goed?” Hij kijkt je vragend aan, de verbazing en woede wisselen zich af op zijn gezicht. “Ik zit goed? Ja, natuurlijk, ik moet gewoon mijn werk doen. Onze deadline is volgende week.” Je kijkt hem nog verbaasder aan. “Wat is er aan de hand dan?” Hij zucht zo diep dat het wel uit zijn tenen moet komen. Hij kijkt op met een blik van herkenning en begrip en zelfs een kleine glimlach kan hij niet onderdrukken. Na een stilte die voelt als een eeuw zegt hij eindelijk wat. “De planten zijn aan het sterven. Water geven heeft geen nut, want er zit genoeg water in. Het is de zon. De planten op die plek hebben het véél te warm. Ik zorg al jaren voor die planten, ik heb ze zelfs allemaal een naam gegeven. En nu moeten we wachten op een monteur. Weet je hoe lang dat gaat duren? Want niet iedereen werkt met zijn handen. Ach, dat is retorisch, het duurt minimaal twee maanden voordat iemand langs kan komen. Dan zijn alle planten al overleden.” Je mond staat wagenwijd open. “WAT?!” Je weet het even niet meer. Je gaat naast hem zitten. “Bedoel je de kantoorplanten?” “Ja, de planten. Heb je ooit ergens anders een muur vol planten gezien? Een plek waar je kan werken en groen om je heen hebt.” Je denkt even na en krijgt herinneringen terug waar je niet vaak aan hebt gedacht. “Nou ja, nu je het zegt, ik denk dat ik twee jaar geleden deze baan heb aangenomen omdat het zo groen is op kantoor. Ik kijk er elke dag naar. Maar zorg jij voor die planten? Dacht dat dat door een bedrijf werd gedaan.” “Nee, dat doe ik. Dit geeft namelijk een superbalans in mijn werk.” Soms zit het helemaal anders dan je denkt. Ook in projecten loop je tegen dingen aan die je niet meteen ziet. Niet iedereen kan jouw verhaal inzien of herkennen. Daarom is het zo belangrijk dat je een goed visueel beeld creëert en erover praat, zodat iedereen aan hetzelfde project werkt. Het is een kracht om je eigen denkbeelden even aan de kant te zetten en je in te leven in een ander. Daar zit een stukje kennis dat goed van waarde is. Lees meer: mentale modellen en theory of mind uitleg